dilluns, 20 de desembre del 2010

Me he perdido en mil respuestas.

Siempre me habían dicho que nada de todo lo que comporta esta vida es fácil, que no lo tendría todo blanco y en botella, y lo tenia integrado dentro de mi diminuta mente. Sabia que tenía que luchar por lo que quisiera y que luego el sudor de mi frente seria el mas satisfactorio del mundo al dar con el resultado.Lo tenia claro y lo sabia, lo que no me habían contado es que costaba tanto tomar decisiones. Sí, os hablo de esas decisiones que te cambian la vida, esas en las que hay dos caminos o más, caminos que no sabes donde van a llegar pero que sin embargo tienes que escoger, y curiosamente siempre acabas escogiendo el peor de todos.

Pero de eso se trata no? Equivocarse y aprender a rectificar.

He dado la vuelta al mundo de mi cabeza, de aquí para allá, le he escrito a la vida y le he escrito al amor, he pensado en mi y en todos, y sin embargo, sigo aquí sin hallar respuesta alguna.

dilluns, 1 de novembre del 2010

¿Te imaginas?

¿Te imaginas? Poder meter todos tus malos recuerdos en un baúl, para no tener que visitar-los nunca mas, meter a todos esos buenos amigos que decían que nunca se iban a ir, a todos los besos por las noches y a todos los susurros que te hacían ser feliz. Meter toda la colección de promesas que nadie cumplió y a la sucia verdad que no deja de gritar.

¿Te imaginas? Poder cerrarlo todo con llave, y huir. Huir de toda la verdad que te escupe cada uno de los recuerdos de ese baúl. Poder no llegar nunca, si no hay nadie esperando.

¿Te imaginas? Poder meterte entre los hilos de una vieja manta de color negro ya un poco desteñido, con ahora si, todos los buenos recuerdos en tus manos, pasando las hojas de tu pasado como si estuvieras viendo un precioso álbum de fotos.

Ahora, ahora sí. Huyamos, huyamos juntos. Tenemos en nuestras manos nuestro futuro, no te preocupes, ya me he encargado yo de cerrar con llave el pasado y esconderla bien, para que nunca mas lo volvamos a abrir.

¿Sabes esa sensación que experimentas cuando cruzas una mirada con alguien desconocido? Alguien completamente ajeno a tu vida, a tus sueños y a tus problemas.

Alguien que no sabes muy bien como ha conseguido captar tu atención entre un millón de ojos más. Ese alguien que te roba una sonrisa esperanzadora que hacia mucho tiempo que nadie robaba.

En un momento llenas tu cabeza de diminutos sueños, y como no, de enormes preguntas.

Ese alguien que por casualidad el día siguiente te presenta un amigo o simplemente no sabes muy bien como, pero te lo vuelves a encontrar a una hora y en un sitio diferente.

Una curiosa mirada que recuerdas cada noche antes de irte a dormir, y que sin embargo, al día siguiente lo vas a recordar todo algo confuso, y como algo tan simple como un bonito sueño.

dimecres, 14 de juliol del 2010

Lluvia.

Observo como formo parte de una pequeña nube, que probablemente desde allí abajo nadie ve. Observo como todas las otras nubes a mi alrededor crecen, como construyen sueños en cada cabecita que se tumba en el césped y las observa, como parejas de enamorados las contemplan imaginando así un corazón o las iniciales de cada uno de sus nombres, como ancianos protestan y se quejan porque hace muchos años, cuando ellos también imaginaban algún amor imposible o alguna ilusión inexistente, el cielo estaba mucho mas claro y podía contemplarse todos y cada uno de los detalles de nuestras nubes. Contemplo con nostalgia; se que no tardaré en bajar y empezar a robar sonrisas a todos estos que me vean, se que no tardaré en empezar a dibujar caras de enfado por haberse olvidado de ver la previsión meteorológica y haberse dejado la ropa tendida en el balcón.

Hace mucho frío, empiezo a temblar. Paulatinamente vamos descendiendo desde el cielo.

Una a una se encienden las farolas de esta oscura e inanimada ciudad, empezando a iluminar así un nuevo camino que tal vez alguien empiece a caminar.

Sigo observando como de costumbre, aunque todos los días observo una nueva historia. Veo a un niño pequeño, no debe tener mas de 4 años, llorando porque no le gusta mojarse y exigiéndole a su mamá que le lleve en brazos hasta casa. Una pareja que discute sin dejarse hablar, exigiéndose así algún tipo de explicación, alguna promesa rota o alguna mentira descubierta. Veo dos ancianos que se apresuran porque no se les moje la cena pre-cocinada que acaban de comprar. Hoy pueden hacer una excepción y hacer ver que no se acuerdan del colesterol. Veo una pareja de adolescentes frenéticamente enamorados que se despiden con un apasionado beso, al cual le sigue un enorme suspiro con el que intentan almacenar todo el aire de esta ciudad es sus pequeños pulmones, para congelarlo y así hacer eterno ese momento. Les parece que están volando y descendiendo de no saben muy bien donde, como yo.

Caigo. Reboto encima de la pequeña y respingada nariz de esa ilusionada chica, hacia el suelo, llevándome conmigo una pequeña y coqueta sonrisa.

He llegado donde no quería llegar. Aquí todo está frío, todo está oscuro. Veo muchísima gente correteando a mi alrededor. Avanzan, retroceden, gritan, se rien, lloran, cantan, saltan, y yo me quedo aquí, congelándome minuto tras minuto, sin avanzar, ni retroceder tampoco. Me siento sola y no me gusta, odio cuando llego a este punto en el que me doy cuenta de que la pareja de jóvenes enamorados no estaban tan enamorados como yo creía, sino que un cierto aire de conformidad y de mentira les rodea, de que los ancianos hoy tampoco van a poder olvidarse del colesterol, y que les seguirá hasta su último día, de que el niño de 4 años que gritaba ha empezado a patalear en una extraña rabieta llenando así a su madre de un espeso barro. De que la pareja que discutía aún grita más, hasta que ella ha roto a llorar y se ha marchado casi sin saber como colocar un pie delante de otro para poder correr.

Sigo teniendo frío, y sigo horrorizándome cada vez que me doy cuenta de la realidad. Ahora solo tengo que esperar unas horas más, intentando ignorar toda la farsa en la que me he metido.

Ansió la vuelta de mañana para volver a subir allí arriba, a un pequeño barco de nubes, para cuando esta rompa a llorar volver a descender iluminando así todos y cada uno de mis sueños.

dilluns, 12 de juliol del 2010

Eres todas y cada una de mis sonrisas.


Sueño cada noche con encontrar tus ojos cuando abro los míos, sueño también con tu risueña sonrisa cada vez que te veo, sueño con que mezclemos nuestros sueños para soñar juntos cada día. Tus sueños con los míos… Tus manos entrelazadas con las mías, tus miradas que se me clavan muy adentro, sí, esas que aún no consigo sostener.

Sueño con que viajemos juntos a un lugar donde no existan distancias, donde pueda estarme horas disfrutando de tu compañía sin la necesidad de decir-te nada, donde nuestro amor este por encima de cualquier pretexto, donde no existan miedos y donde la confianza lo pueda todo.

Me encantaría encontrar un lugar donde todo esto estuviera presente, pero creo que ya lo he encontrado, y es contigo.

Te quiero.

sentir.

Vaig baixar al jardí, necessitava respirar l’aire d’aquella nit congelada, vaig inspirar tot l’aire que vaig poder, com si fos l’ultim que feia, com si fos l’únic aire que quedava al món i jo tingues el poder de poder-lo emmagatzemar dins meu. Vaig alçar el cap mirant el cel, mirant la gran densitat dels núvols que m’envoltaven, representaven figures tan sols pròpies d’aquells que tenen el coratge d’imaginar-se-les, representaven sentiments d’aquells que tenen el coratge de sentir, i representaven records d’aquells que tenen el coratge de poder recordar. Petites gotes gèlides m’esquitxaven la cara, plovia. De petita sempre m’havien dit que quan plovia, els núvols ploraven, doncs avui no eren els únics que ho feien.
Avui per a algo o a algú se l’hi obrien les portes de l’infern, o del cel potser, o potser es quedava per aquí, observant la gent que avança, seguint el futur que depara a cada un d’aquells cossos, era el principi d’una nova era, d’una nova etapa.
Vaig quedar-me immòbil, anhelant tot aquell aire, deixant que les petites estalactites que descendien sense ritme des de el cel se’m congelessin a la cara.
Van passar les hores, encara que per ami, el temps també s’havia deixat congelar. Al igual que ho havien fet els meus pitjors records. M’havia proposat aïllar els meus millors somriures en formol, per així poder conservar-los quan necessiti sentir-los, en un altre pot d’un racó del meu cervell havia conservat totes aquelles mirades que m’havien fet imaginar un món sencer d’iŀlusions.
Sobre d’aquells núvols s’hi sostenien un conjunt d’estrelles que començaven a deixar-se veure, la lluna de color de plata començava a il·luminar cada petit racó d’aquella enorme ciutat, em va il·luminar també, un petit racó de la meva diminuta imatge.
Vaig tornar en si, després de reconstruir de nou el meu cervell, vaig tornar al lloc d’on havia vingut, a la meva habitació.
Vaig començar a escriure amb la finalitat de que els meus textos arribessin algun dia a les mans d’aquells que tinguin el poder de sentir-los, que puguin imaginar i crear-se iŀlusions, que resultaran acabar sent tot el contrari del que s’havia planejat, completament erronis a la realitat, però amb una mateixa funció: sentir.